سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

 واحد ایام محرّم، شعر و آهنگ از محمّد جواد جعفری همت

تو و مشک و دو چشم تر اباالفضل          و نخلستانی از خنجر اباالفضل

فرات از شرم چکه چکه شد آب            پس از دستان آب آور اباالفضل

به دندانت کشم از خوش خیالی            ببین ای مشک این آشفته حالی

اگرچه دست ­هایم از تن افتاد                نمی ­خواهم بیاید دست خالی

پریشان بال و بی­زین و سوارم               غریب کوچه ­های انتظارم

صدای «العطش آقا» بلند است             به خیمه روی برگشتن ندارم

سر خورشید بر نی آشیان زد               علم بر بام قلب عاشقان زد

غروب کربلا رنگ فلق بود                  مگر خورشید را سر می­توان زد

نمی­دانم چرا اکبر نیامد                     چراغ خانه مادر نیامد

نمی­دانم چرا بانگ عطش از                 گلوی نازک اصغر نیامد

نمی­دانم چه بی­ تابم عمو جان!              غمت را نمی­ تابم عمو جان

هلاک دیدن روی توام من                  که گفته تشنه آبم عمو جان

هلاک دیدن روی توام من                  که گفته تشنه آبم عمو جان

الهی آسمان بی ماه گردد                    زمین در حسرت و در آه گردد

الهی آنکه زد بر سر عمودت                 اسیر محنت جانکاه گردد

بیا و حاجت ما را روا کن                    دو دستت را ستون خیمه ها کن

به دریا می ­روی یادت بماند                  لبی با سوز دریا آشنا کن

مدد کن عشق­، دریا یار من نیست          فلک در گردش پرگار من نیست

مدد کن دیده از دنیا ببندم                 عموی آب بودن کار من نیست

تنت چون آسمان زخمت ستاره            تو عطشان مشک آبت پاره پاره

بنفسی انت یا عباس عباس                 برادر جان امیرم شو دوباره

عموی مهربان من کجایی؟                  الهی بشکند دست جدایی                           

بیا با تشنگی هامان بسازیم                  عمو جان، آب یعنی بی ­وفایی              

علم از دست و دست از من جدا شد       و مشک آب از دندان رها شد              

قیامت را به چشم خویش دیدم            دمی که قامت خورشید تا شد             

من و یک درد و یک اندوه رایج             و بیم روز اعلام نتایج                       

بدون دست­ های مهربانت                     چه خواهم کرد یا باب الحوائج             

ستون آسمان ­ها واژگون شد                 دل سرخ شقایق غرق خون شد            

زمین علقمه خشکید وقتی                  تن بی­دست ساقی لاله ­گون شد           

شروع قصه با یک یا اباالفضل                تمام عشق ما یک یا اباالفضل               

به دستانت قسم سیراب کرده است        دل لب تشنه را یک یا اباالفضل            

تو مثل دست خود افتاده بودی             به قدر مهربانی ساده بودی                 

در آن هنگامۀ از خود گذشتن              عجب دستی به دریا داده بودی            

عمو جان اصغرم بی­تاب می­رفت            به روی دست یا پا خواب می­رفت

الهی بشکند دست ستمگر                   ز تیر حرمله سیراب می­رفت               

عمو جان خیمه هامان نیمه جان است    خزانی در کمین گلستان است             

 عمو آتش گرفته دامن گل                  تمام خیمه ­ها غرق فغان است