ز چه ای ندیده کامم تو به من نظر نداری مگر از دل فکار پدرت خبر نداری
بحر طویل ایام محرّم، از کتاب جودی، آهنگ از حسن توزی
ز چه ای ندیده کامم تو به من نظر نداری مگر از دل فکار پدرت خبر نداری
گل احمر منی تو مه انور منی تو علی اکبر منی تو تو به من نظر نداری
به تو گویم ای جگر خون که شوم ز غصه مجنون چه رسد اگر به لیلا که دگر پسر نداری
به دو صد امید خود را به ثمر تو من رسانم ستم است اگر سر خود تو ز خاک بر نداری
سرو آزادی من ای اکبر زیبا پسرم چون تو رفتی ز برم خم شده از غم کمرم
کمرم خم شده و دل رنجه شده و موی سفید روز و شب قوت و غذایم شده خون جگرم
گل شکفته است به بستان و جوانان دلشاد ای جوانمرگ کجائی که نیایی به برم
مادرت زار و نحیف است و علیل است و پریش روز و شب فکر من این است ولای پسرم
سرو شمشاد و شقایق همه در صحن چمن ای گل حسرت من از چه نروئی دگرم
وعده ما به قیامت بود ای قوّت عین سفر تازه نمودی ز برم نو سفرم
چند نالم ز غمت چند کشم از دل آه سوخت هجران تو شهزاده این بال و پرم
گوهر دیده من کور که دیدم صد چاک غرقه اندر یم خون قد تو زیبا گهرم
سرمه در چشم کشم و بعد تو دیگر هیهات! تا که مژگان سیاه تو بود در نظرم
جامه نو ببرم بعد تو در هر حرام بی کفن چونتو فتادی برم ای سیمبرم
نوجوانم شدی از دست غمت ماند بدل کی توانم که ز دل داغ تو بیرون ببرم
چه کنم یاد ز ناکامی و نشادی تو دل شود خون و فرود ریزد از چشم ترم
همه جا بر کف داماد ببندند نگار بستی از خون تو حنا تازه گل نو ثمرم
چه کنم یاد لب خشک تو ای تازه جوان آب چون زهر بود بعد تو دیگر بخورم
ارسال دیدگاه