سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

یکی دیگر از شاخصه های هنری موسیقی بوشهر  " شروه" است. دوبیتی و دوبیتی سرا در سرتاسر ایران فراوان است زیرا این شکل و قالب بسیار ساده، صمیمی و کوتاه است چهارچوبه بسیار مساعدی برای درد دل ملت ایران.

اما در بوشهر  دو بیتی با سرودن تمام نمی شود بلکه آهنگی که برای خواندن آن خلق شده نیز انگاره پربهایی است و زاینده فیضان روحی قومی که خستگی ناپذیر لحظه های زیستن دینامیک و پرخطر خویش را در چکامه ای دل پذیر و خوشایند ارواح رنج دیده می سراید. همان روح ناآرامی که در آیین یزله به حادثه و خطر سلام می گفت؛ با باد می ستیزید، اینک گوشه دیگر دل کوچکش را می نمایاند؛ آن دریانورد سترگ حریف نهنگ و موج و باد اینک انگار در مرگ ماهی های کوچک و همنوا با قمریان کنارزارها مرثیه می سراید و میگیرد؛ آن بازیار نجیب که دشت را و گندم زار را از نیروی دست های خویش به شکست و تسلیم واداشته اینک تکیه بر بنه گندم همراه با آواز قباسوزک ها برای گنجشک های گرسنه خرمن جا " درنگه" می دهد. یعنی که شروه می خواند، چوپان دشت و کوهسار آسوده از جنگ با گرگ و کفتار، همنوا با بلبل صبحدم برای آهوان دوردست بی صاحب و بی-پناه غم نامه سر می دهد؛ این آوازهای ساده مردم سامان ما در اصل پدیده شگفت انگیزی در عالم هنر شناخته می-شود.

شروه ملودی حزینی است در مایه دشتی که خود فرعی از دستگاه شور است. این شاهکار هنری مردمی نیز دو وجه متضاد را با هم داراست.از یک سو چنان ساده و بی-پیرایه است که  سخت آسان می نماید و از سوی دیگر چنان دشوار و پیچیده است که کم تر نوازنده غیر بوشهری قادر به اجرای کامل آهنگ شروه می باشد.