سایت کربلایی حسن توزی بندر گناوه

يكي ديگر از فرمهاي رايج يزله ناميده مي‌شود. يزله به وسيله‌ي خوانندگان غيرحرفه‌اي اجرا مي‌شود، و فقط با دست زدن همراه است. در اينجا ملودي بيش از همه حايز اهميت بوده و به متن چندان اهميتي داده نمي‌شود.

توضیحات مطلعین بوشهر  درباره فرهنگ موسیقی خود به همینجا خاتمه می یابد هیچیک از آنها اطلاعات قانع کننده ایی درباره چگونگی تکامل موسیقی محلی بوشهر  و مبنای این تکامل در دست ندارند.ولی آنچه مسلم به نظر می رسد، این است که شروه و یا دو بیتی محلی، که اکثراً با آوازی ب متر آزاد خوانده می شود، دارای قدمت زیادی است. موطن اصلی شروه مناطق دشتی، دشتستان و تنگستان است. در این مناطق گاهی به شروه، حاجیانی و یا شنبه ای نیز گفته می شود. در گذشته ملودی شروه با مقدمه ایی شروع می شده است، که متن آن شامل اشعار مولانا جلال الدین مولوی بوده است.این سنت هنوز هم در دشتستان رواج دارد. اشعاری که امروز متن اکثر ترانه های بوشهر واطراف آن را تشکیل می دهند، متعلق به دو شاعر معروف محلی هستند. یکی از این دو، زایر محمد علی معروف به فایز است که در کوردوان در بخش دشتی می زیسته و احتمالاً در سال 1911م. وفات یافته است. شاعر دوم سید بهمنیار ملقب به مفتون که او نیز در بخش دشتی زندگی می کرده و تا دو دهه اخیر حیات داشته است.

مطابق آنچه فوقاً گذشت، تاریخ موسیقی بوشهر فقط تا نسل های کمی قابل تعقیب است. مطالعه ترانه های این ناحیه، تا موقعی که آوازهای نقاط دورافتادهء آن مورد بررسی قرار نگیرد، نمی تواند اطلاعات جامع تری دربارهء تاریخ موسیقی منطقه بدست دهد. موسیقی سنتی، با وجود اینکه رادیو، تلویزیون و سینما رواج زیادی دارند، کماکان مورد علاقه شدید اهالی است. پل بازرگاني ايران بود و بندر درجه يك و مهم كشور محسوب مي‌شد. اما پس از انتقال و تمركز بندر خرمشهر و شاهپور، از رونق افتاد و اعتبار تجاري گذشته خود را از دست داد.

ترانه های بوشهری به دو گروه تقسیم می شوند: آنهایی که متر مشخص داشته و گروهی که متر آزاد دارند. در گروه اول، ملودی اغلب یا خیلی کوتاه است و یا از فیگورهای متعدد کوتاهی که حدود آنها کاملاً مشخص است، تشکیل شده است. دسته دوم که همان شروه نامیده می شود، دارای تناوبات مختلف است و معمولاً به هر تناوب یک بیت شعر تعلق می گیرد.